Ozma je godinama bila optuživana da je Weezer klon, da je pokrala svirku ovog benda, ali mislim da je izdavanjem trećem albuma Spending Time On The Borderline uspela da skine to prokletstvo sa svoje kože. Ovaj album je znatno zreliji od prva dva, što u tekstualnom, što u muzičkom i produkcijskom smislu. Dvanaest izuzetno različitih pesama nam pokazuju napredak benda, ali i njihov raskošan muzički talenat. Album je, čini mi se, više fokusiran kao instrumentalnim delovima. Mislim da je najviše napredovao basista i pevač Daniel Brummel, koji je ulogu dirigenta orkestra očigledno jako dobro savladao. Rezultat je sjajan, zvuk je oslonjen na odlične melodije, koje se sjajno uklapaju sa klavijaturama i flautom. Druga strana ovog albuma se ne može ignorisati, a to su gotovo umetnički tekstovi. Poetski tekstovi u kojima se bend ne libi da podeli duboka osećanja, poput onih u Otsukushii Shibuya (I’ve been trying to find a girl for so long that tears have often filled my eyes / Under azure skies as we said our last goodbyes / I was trying to let you know that I love you so). Ozma je u poslednje tri godine prošla čudan put: od weezer klona do benda koji polako stvara svoj originalni stil. Zaista prijatno iznenađenje.
Kung Fu Records
* Recenzija originalno objavljena u Get on the Stage #10, aprila 2004.
