NOFX su na sceni već 25 godina i to je samo po sebi vredno poštovanja, ali poslednjih nekoliko izdanja benda su bili problematičnog kvaliteta. 2003. godine su izdali previše politički obojeno izdanje War On Errorism, gotovo u celosti posvećeno Bušovoj administraciji i frustraciji američkih pank bendova njegovom politikom. 2006. su izdali bezvezno i dosadno izdanje Wolves In Wolves Clothing, koje počinje sa pesmom 60% u kojoj oni kažu da su album uradili sa pola snage. Ostatak albuma nije mogao da izvadi takve gluposti. Godinu dana kasnije objavljuju njihovo drugo live izdanje They’ve Actually Gotten Worse Live! u kojoj su izbegli da ponove pesme sa prvog live albuma iz 1995. godine, ali su sa druge strane ubacili većinu pesama koje bi fanovi poizbacivali napolje. Još su na kraju uradili jedan od najlošijih poteza u karijeri: isekli su The Decline, epsko ostvarenje od 18 minuta i jednu od najboljih NOFX pesama ikad. Ipak, 2008. godine su ponovo postali zanimljivi. Urnebesna tv serija NOFX Backstage Passport, koja prati bend na svetskoj turneji kroz gomilu egzotičnih i ponekad propalih svirki, uspela je na neki način da vrati kredibilitet bendu. Coaster nastavlja u tom smeru. Za Debelog Majka su danas stvari bolje: nema Buša i samim tim da nas pesme smaraju o svemu tome. Zbog toga su pesme ponovo u klasičnom NOFX fazonu: zajebancija i pijanke. Ne kažem da Debeli nije besan; sad je svu svoju frustraciju prebacio na religiju, pa imamo pesme poput Blasphemy, u kojoj se govori o potrebi da se bude što odvratiniji prema vernicima i ljudima koji idu redovno u crkvu. Tekst je više grub nego zabavan (But you’ll never hear a crack about Mohammed / ‘Cause I don’t wanna get shot in the chest. U Best God In Show govori o gubljenju strpljenja kada mu se sukobe mišljenja sa crkvenjacima. Meni je zanimljivo ako poredim kako je razmišljao pre 15 godina, kada je u The Happy Guy pevao kako su vernici blesavi, ali ako ih to uveseljava, da je njemu sve to u redu. Naravno, NOFX humor provejava čitavim albumom, potpuno neozbiljne i kretenske pesme, čiji tekstovi nemaju nikakvu poruku sem da je Debeli bio pijan, razvaljen i da mu je generalno zabavno u životu. Recimo Creeping Out Sara, na koju su svi Ameri odlepili, u kojoj govori kako se izblamirao na nekom festivalu u Nemačkoj, gde je sreo Saru iz Tegan i Sara (I told her I was a big fan of her band / She asked me if I had a favorite song / I admitted that I never actually heard them, but I like k.d. lang. Meni uopšte nije bila zanimljiva, a kamoli smešna. One Million Coasters je mnogo interesantnija. Govori o nekoj raspaloj kući punoj stare opreme poput osmokanalnog kasetofona, pokvarenih ink džet štampača, gomile vokmena, starih CRT televizora i deset miliona kompakt diskova, jer pesma je naravno o Fat Wreck Chordsu. Meni se jako svidela i podsetila me je na stari NOFX fazon. Totalno suluda je i Eddie, Bruce i Paul, koja priča drugačiju istoriju benda Iron Maiden, gde su oni ustvareni prerušeni pederi. Pesma je inače krajnje glupa, ali ima savršen solo na kraju, koji vredi čuti. Upravo te solaže su ono što NOFX izdvaja od recimo NOFX-a pre 15-20 godina. Oni sviraju izvrsno, bez greške. Mogu da cepaju hardcore, a opet mogu da iskuliraju u džez fazonu, kao u I Am An Alcoholic, gde se El Hefe zajebava minut na trubi. Fat Mike peva kao u najboljim danima, a momci tu i tamo uskoče kao ispomoć. Uprkos svemu ovome što sam napisao NOFX sviraju upravo onako kao što to rade već 25 godina. Međutim, već duže vreme nisu doneli neku spektakularnu ploču, neki album koji će da stoji rame u rame s Punk In Drublic ili So Long And Thanks For All The Shoes. Album nikako nije loš, ali sumnjam da će ga se već sledeće godine neko sećati.
Fat Wreck Chords
www.fatwreck.com
www.myspace.com/nofx
