Ovog meseca je jedna specijalna godišnjica. Barem za mene. Pre tačno četvrt veka je izašao No Control, četvrti album Bad Religion, koji se uz svog prethodnika Suffer smatra jednim od najznačajnijih punk rock izdanja s kraja osamdesetih, naročito ako se gleda samo američka scena. No Control se pojavio na samom početku talasa novih pank bendova i kombinovao je zaraznu jednostavnost rifova Ramonsa i socijalnu svesnost The Clash, a sve to zajedno izmešao sa bendovima tadašnje scene Los Anđelesa, poput The Germs. Greg Grafin i Bret Gurevic su u novembru 1989. godine uspeli da u svet inteligentnih tekstova i pank žestike, ubace ogromnu količinu melodija, čineći No Control savršenim primerom kratkih, agresivnih, super zaraznih pesama. No Control se prodao u tada astronomskih 60.000 kopija i uspeo je da zacementira Bad Religion na sam tron američke scene, gde su ostali praktično sa manjim ili većim uspehom svih ovih godina. Ja sam ga lično otkrio negde u zimu 1996. fasciniran albumom Against The Grain, koji iako je izašao nakon njega, prvi je ušao u moje uši. Sveto trojstvo koje sam tad zvao – Suffer, No Control i Against the Grain, i danas čine jedan od najboljih perioda kada je melodični punk rock u pitanju. Takođe, No Control, kao središnji, mi se i danas čini možda i najagresivnijim. Album mi se i danas, 25 godina kasnije čini skroz svežim, aktuelnim i direktnim.
